Bana hep zor geldi seni unutmak. En kolay yol olarak seninle yaşamayı öğrendim. Mutluydum halimden memnundum ama bir süre sonra aslında hiçte mutlu olmadığımı gördüm. Can çekişiyordum resmen senin yokluğunla.Yokluğunun farkına varmamak için salak saçma uğraşlar buldum kendime, beynimi oyalayacak şeyler. Sırf seni düşünmemek için ama olmadı işte birazcık yarım bıraksam işi aklıma sen geliyordun ya da kendimi seni düşünürken buluyordum.

Senin bir sevgilin oldu. Ben bunu şans eseri öğrendim. Benim için hayat gerçekten çekilmez hale gelmişti. Nefes almak, gülmek, yemek yemek istemiyordum. Kısacası yaşamak istemiyordum. Sen mutluydun bunu yazılarını okuyarak görebiliyordum. Ben mutsuzdum. Sen mutluydun...

Konuşmaya devam ediyorduk ama. Ben seninle her konuşmadan sonra seni ne kadar özlediğimi anlıyordum. Belli etmek istemesem bile belli ediyordum. Farkındaydım. Her konuşmamızın sonunda kavga etme gibi bir özelliğimiz vardı. Bazen çok değişik noktalarda bulurduk kendimizi. Ben kendimi senden akıl alırken bulurdum.  Hayatıma müdahale etmeden yapamazdın. Ne yaşadığımı merak ederdin. Hepsini sorardın.
Neyse iyisin biliyorum.
Bende iyiyim sende bunu biliyorsun.
Birbirimize sadece bir "Naber" kadar uzak olalım.